Perfectie is een illusie. Je kent ongetwijfeld wel de Engelse uitdrukking “Practice makes perfect”. Maar al te graag gebruiken we deze uitdrukking wanneer we nog iets te leren hebben.
Wanneer je oefent, word je ergens steeds beter in is het idee. Er is niks mis met streven naar perfectie. Het zorgt voor motivatie, focus en verbetering van je vaardigheden.
Alleen, aan het streven naar perfectie zit ook een risico. We streven dan letterlijk naar perfectie. Het Van Dale woordenboek legt perfectie uit als ‘de afwezigheid van fouten of gebreken; = volmaaktheid’. Als je tot je door laat dringen wat dit betekent, besef je dat dat onmogelijk is.
Mens zijn = fouten maken.
Fouten maken hoort nu eenmaal bij het mens zijn. ‘Practice makes perfect betekent’ dus dat je iets nastreeft dat niet bestaat. En dat zelfs tot stress, verlamming en faalangst kan leiden. Zelfs als je iets heel goed kan, zul je momenten hebben dat je iets over het hoofd ziet, iets vergeet of een fout maakt. Perfectie is daarom een illusie.
Heb je ‘perfectieknop’ altijd aanstaan, leidt dit tot onnodige stress. Wanneer stress opbouwt, kan dat uiteindelijk leiden tot stress gerelateerde klachten en ziekteverzuim. Dingen kosten dan ook meer tijd. Je bespaart tijd als je ‘goed is goed genoeg’ nastreeft.
Het streven naar perfectie kan ook verlammend werken door de angst het niet perfect te doen. Doordat je het idee hebt dat iets perfect zou moeten, zelfs als je nog in de leerfase bent, kan dit ervoor zorgen dat je taken gaat uitstellen. Hierdoor loop je de kans mis iets te leren, want het meest leren we uiteindelijk toch van onze fouten.
Dit is iets waar ik zelf ook nog steeds tegen aanloop. Zo ben ik de uitdaging aangegaan om meer met LinkedIn te doen. Zie ik mezelf worstelen met het stukje dat ik dan wil posten. Want het moet natuurlijk wel meteen goed en interessant zijn. Mijn innerlijke criticus puur sang. Met als gevolg dat ik dat weer aan het uitstellen ben, toch maar weer eerst iets lezen of een lijstje maken waarover het kan gaan. En ondertussen gebeurt er van alles, maar er wordt niets gepost.
Practice makes progress.
Ik gebruik liever de uitdrukking ‘practice makes progress’ om te zorgen dat ik toch die post ga versturen. Progressie is het in (kleine) stapjes vooruitgang boeken, waardoor je ergens steeds een beetje beter in wordt. Maak je fouten, sla je de plank een keer mis, is dat geen probleem. Want het hoeft niet perfect te zijn. Het gaat er dan om dat je door steeds dingen te doen, groeit als mens. Dat je jezelf de ruimte geeft je talenten te ontwikkelen en zo steeds meer een completer mens wordt.
En kijk dan af en toe ook even terug naar de weg die je hebt afgelegd. Door te zien waar je stond en waar je nu staat, is het ook makkelijker met zelfvertrouwen naar jezelf te kijken. Je kunt zien welke ontwikkeling je hebt doorgemaakt, welke stappen je hebt gezet. En dat het niet perfect is (en ook niet gaat worden) is niet belangrijk.
Met dit in het achterhoofd wordt het dan al een stuk makkelijker een stukje te schrijven. Het hoeft niet perfect, ook al gelooft mijn innerlijke criticus van wel. De post is in ieder geval inmiddels geplaatst;).
